Een warm nest

Bijna wekelijks worden we geconfronteerd met beelden en verhalen van bootvluchtelingen, veelal radeloze mensen die hun land ontvluchten en daarvoor hun leven riskeren. Soms loopt de bootreis van het Afrikaanse naar het Europese continent goed af, soms ook niet en zien we foto’s van aangespoelde lichamen of kledingstukken. De bootvluchtelingen die wél de overkant halen, worden door de autoriteiten van de landen waar ze ‘aanspoelen’ niet altijd even vriendelijk en verwelkomend ontvangen. In AZ Alma kreeg het begrip ‘bootvluchteling’ nu ook een gezicht: dat van Ismaïl Eslayeh.

Ismaïl werkt sinds eind november in het team van diensthoofd dokter Marc Vanfleteren en is bij zijn collega’s van Medische Beeldvorming in een hartelijk en warm nest terecht gekomen. “Hij doet nu eigenlijk een jaar stage bij ons”, zegt dokter Vanfleteren. “We hebben echt wel de indruk dat hij deze kans met beide handen wil grijpen. Essentieel was, naast zijn opleiding en diploma, ook de taalvaardigheid. Hij moet kunnen praten met onze patiënten, maar dat lukt wonderwel.” Ismaïl knikt: “Alleen als ze dialect praten is het lastig…” Maar we stellen hem gerust: voor een Eeklonaar is het Maldegems ook niet altijd verstaanbaar… (en omgekeerd, allicht)

Vluchten naar Europa

Het verhaal van Ismaïl leest als een spannende thriller: hij groeide op in de Gazastrook in Palestina, waar het in 2012 te warm onder de voeten werd en hij, als enige van zijn familie, moest vluchten. Hij trok naar Libië, waar hij twee jaar aan de slag ging als medisch röntgenlaborant in een ziekenhuis. Maar ook daar verslechterde de toestand zienderogen: in 2014 brak de oorlog er uit. “Op weg naar het ziekenhuis werd ik tweemaal tegengehouden, onder schot gehouden en meegenomen. Twee keer was de tussenkomst van iemand van het ziekenhuis nodig om me weer vrij te laten. In oktober 2014 ging het ziekenhuis dicht en besloten mijn vrouw en ik om naar Europa te vluchten.”

Voor die vlucht stapten Ismaïl en zijn echtgenote in februari 2015 ergens op een kust in Libië in een bootje, waarop nog 170 mensen het gure weer en de koude zee zouden trotseren. De overtocht van Libië naar het Siciliaanse eilandje Lampedusa duurde meer dan veertien uur! “We hadden schrik, veel schrik, maar in Libië blijven was voor ons geen optie, het werd er veel te gevaarlijk. Dus waagden we de stap”, vertelt Ismaïl. Het bootje meerde aan op Lampedusa, waarna de bootvluchtelingen eerst naar Sicilië werden overgebracht en uiteindelijk in Milaan terecht kwamen. Van daaruit zijn Ismaïl en zijn vrouw naar Duitsland getrokken. Daar werkte hij enkele maanden en verbleef het koppel uiteindelijk twee jaar, tot de asielaanvraag geweigerd werd.

Collega’s maken gemis minder erg

In 2017 kwam het koppel, dat inmiddels een dochtertje had, naar België en vonden ze onderdak in het asielcentrum in Scherpenheuvel. Omdat Ismaïl dichter bij Gent wilde wonen omdat hij daar meer kansen zag om aan het werk te geraken, verhuisde het gezin Eslayeh naar Lembeke waar ze een woning konden huren. Inmiddels werd ook een zoontje geboren en woont het gezin nu in Eeklo. Enkele weken geleden startte Ismaïl op de dienst Medische Beeldvorming in AZ Alma. “Ik ben zo blij dat ik hier kan werken”, zegt hij. “Ik bof echt wel met al die vriendelijke en hulpvaardige collega’s. Zij zorgen ervoor dat ik mijn ouders, broers en zussen, niet te hard mis. Het is acht jaar geleden dat ik hen gezien heb, we telefoneren of skypen wel, maar dat is toch niet hetzelfde. Ik zou hen zo graag eens vastpakken, zeker mijn ouders, die intussen ook wat ziek geworden zijn. Maar ik kan nog niet op bezoek nu, ik moet eerst vijf jaar in België wonen vooraleer mijn papieren in orde zijn om naar Palestina te gaan. Ik moet dus nog even geduld hebben.”