Voor de negentiende (en hopelijk laatste) aflevering van onze reeks ‘Het gezicht van de zorg’ kozen we voor een COVID-19-patiënt. En wat voor één: miljoenen kijkers en vele duizenden sociale media-volgers zagen op zondag 19 april het vertrek van brandweeroverste Patrick Wallaert uit AZ Alma. Hij werd, in zijn rolstoel en geduwd door zijn echtgenote Marie-Claire, uitgeleide gedaan door zijn manschappen van de brandweerpost Eeklo. Het filmpje van dit emotionele moment werd massaal bekeken en gedeeld, velen pinkten er een traantje bij weg.

“Ik wist hier niet van”, vertelt Patrick achteraf. “Marie-Claire had alles geregeld met mijn manschappen. Ik zat in mijn zetel op mijn kamer te wachten tot ze me zou komen halen om naar huis te gaan. Ineens zag ik een brandweerwagen op het ziekenhuisdomein oprijden, en dan nog één, en dan nog één… ‘Die komen hier niet om te blussen’, besefte ik. En toen wist ik hoe laat het was! Die tocht door de Aorta, de glazen gang van AZ Alma, tussen mijn applaudisserende manschappen, dat vergeet ik nooit van mijn leven meer. Dat was zo emotioneel, maar ook zo hartverwarmend. Weet je dat men vanuit de brandweerpost elke dag contact heeft gehouden met Marie-Claire en mijn ouders? De brandweer, dat is één grote familie!”

“Ik liep moe, had voortdurend gewrichtspijn, koorts ook, kortom gewoon geen fut meer”, omschrijft Patrick Wallaert de eerste symptomen van zijn ziekte. “Op aandringen van mijn echtgenote ging ik naar de triagepost (in onze brandweertenten!) en de dienst spoedgevallen, waar ze me op zondag 22 maart meteen gehouden hebben. Ik ben daar gaan liggen en ik weet nog dat ik tegen een verpleegkundige gevraagd heb om aan mijn collega in de kazerne te zeggen dat ik er ’s anderendaags niet zou zijn. En van dan af ben ik alles kwijt, ik weet niets meer tot ik ruim twee weken later, op 5 april werd wakker gemaakt op Intensieve Zorg. Ik ben 14 dagen kwijt, maar dat is misschien maar best ook, want ik hoefde me dan geen zorgen te maken over wat er met mij aan de hand was.”

“Bij het wakker worden, was er echt wel paniek”, geeft Patrick toe. “Je weet plots niet wat er gebeurt, waar je bent,… Ik had in de periode van mijn coma ook heel rare dromen gehad, ik zag mensen aan mijn bed die er onmogelijk konden zijn, kortom, het was verwarrend. Na mijn ontwaken werd ik overgebracht naar de cohorte-afdeling, waar ik dus tot zondag 19 april ben verzorgd. Ik vind het wel spijtig dat ik al die dokters en verpleegkundigen van Intensieve Zorg, die eigenlijk mijn leven hebben gered, niet kan bedanken als ik ze op straat tegenkom, want ik ken ze niet. Ze waren allemaal ingepakt, enkel de hoofdverpleegkundige Tom Spanhove ken ik, hij zit in dezelfde tafeltennisclub als ik destijds. En in naam van Marie-Claire moet ik zeker Griet Van Zele bedanken, zij heeft haar heel goed begeleid toen ik in coma lag.” Om Patrick een beetje te helpen, zijn we na het interview even teruggekeerd naar de inmiddels coronavrije Intensieve Zorg waar hij hartelijk onthaald werd en met de verpleging op de foto ging.

“Ook op de cohorte-afdeling was ik in heel goede handen”, beseft Patrick Wallaert. “Ik mocht geen bezoek krijgen, maar facetime loste veel op. En eerlijk gezegd: ik had geen nood aan bezoek, ook niet aan televisie, ik kon me gewoon niet concentreren in het begin. Dat kwam door die lange verdoving op Intensieve Zorg. Maar ik werd voortdurend op de hoogte gehouden vanop het thuisfront. Mijn thuiskomst, na het emotionele vertrek uit AZ Alma, was ook speciaal. Ik heb Marie-Claire een kleine knuffel gegeven en ben onmiddellijk in quarantaine gegaan, in een aparte slaapkamer voor één week, zoals de instructies het voorschreven. En daar had ik de handen vol met het lezen en beantwoorden van berichtjes die binnenkwamen nadat jullie filmpje in alle journaals was geweest! Heel Vlaanderen wist dat ik terug thuis was en ik heb echt tientallen kaartjes ontvangen van brandweerlui maar ook van andere sympathiserende mensen van overal. Dat heeft me echt veel deugd gedaan, ik wil die mensen zeker bedanken.”

“Toen ik uit mijn quarantaine kwam, zag ik dat Marie-Claire op de kast een paar foto’s van mij uit het ziekenhuis had geplaatst, met een kaarsje erbij. Ik heb dat laten weghalen, ik wilde er niet meer aan herinnerd worden. Ik denk er weinig over na, want ik wil nu vooruit kijken, niet achteruit. Ik ben gelukkig dat ik naar mijn vrouw geluisterd heb, toen ze mij aanspoorde om naar de spoedgevallen te gaan. Ik heb na een tijdje ook geen kranten meer gelezen of niet meer naar het nieuws gekeken, ik wilde de berichten over COVID-19 niet meer horen. Op den duur begon ik weer van alles te voelen en begon ik me in te beelden dat ik het weer te pakken had. Dus: stoppen met daarover te lezen en me ongerust te maken! Ik heb me wel een puzzel gekocht, waarmee ik in het begin een half uurtje per dag geconcentreerd bezig kon zijn, nu is dat al twee uur.”

Patrick Wallaert is intussen volop aan het revalideren en dat gaat verbazend goed, zegt hij. Hij gaat veel wandelen en fietsen, en hij voelt zich prima. “Ik ben 17 kilo kwijtgespeeld op een maand in het ziekenhuis”, zegt Patrick, “en ik moet geen moeite doen om mijn huidige gewicht te behouden. Ik heb nog geen alcohol gedronken en ik let op mijn eten, dat stuk ‘van de goesting’ laat ik nu liggen. (lacht) Dat stemt me gelukkig. Ik had me voorgenomen om naar mijn eerste controle bij dokter Van Assche met de fiets te gaan, maar ik ben al veel vroeger beginnen fietsen. Ik heb dus voorsprong genomen. Alleen mijn stem moet nog herstellen, dat komt door de intubatie waarbij mijn stembanden geraakt zijn. Maar dat komt goed, een beetje geduld.”

“AZ Alma was geen onbekende voor mij, toen het ziekenhuis in opbouw was heb ik het dossier van de brandveiligheid mee uitgewerkt en verdedigd bij minister Turtelboom. Daarbij zat ondermeer de evacuatie van Intensieve Zorg, een afdeling waar ik nu op terecht gekomen ben. Ik heb het ziekenhuis nu van een andere kant gezien, maar het is me zeker bevallen. Ik vind het fascinerend wat men allemaal kan, in een hectische setting als Intensieve Zorg. Maar wat een team, wat een samenwerking! Mijn toestand omschreven ze bij Marie-Claire als “niet-kritisch maar heel ernstig”, ik denk gewoon dat ik een speciale engelbewaarder heb. Of COVID-19 me veranderd heeft? Ik denk het wel, ik heb leren loslaten. Vroeger, toen we op reis waren, keek ik toch alle dagen eens naar de mails van het werk, nu ga ik dat veel minder doen. Het heeft de voorbije weken ook zonder mij gegaan in de brandweerpost Eeklo, dus het zal in de toekomst ook wel lukken als ik eens een paar weken weg ben. Als ze me nodig hebben, zullen ze wel bellen!”.