Op 1 nacht beslist. Een veldhospitaal voor 9 dagen. Een warm team van 91 leden. Van 40 naar 200 patiëntencontacten per dag. Maar liefst 1577 contacten in totaal. Meer dan 1000 RX-beelden. Minstens evenveel woorden van dank. Het zijn slechts enkele van de hallucinante cijfers die de stand van zaken telt na de B-FAST-missie in Turkije.
Dokter Jean-Charles de Schoutheete, militair en traumachirurg, volgt een fellowship in AZ Alma op de dienst Orthopedie (specialisatie heup). Hij maakte deel uit het van het veldhospitaalteam dat als één grote familie honderden patiënten hulp én (vooral) hoop heeft geboden.
Dr. de Schoutheete: "Na de eerste aardbeving is het FOD Volksgezondheid (ondersteund door Defensie) heel snel tot actie overgegaan. De hulpvraag van Turkije is zo goed als na één nacht positief beantwoord. Op 8 februari vertrok een verkennend team en op 11 februari volgde een eerste cargovlucht met logistieke ondersteuning. Drie dagen later werden medicatie, instrumenten en de zorgverleners overgevlogen. De focus lag op de overname van de zorgcapaciteit: Spoedgevallen, een OK, een intensivist, rx, een labo, gynaecoloog, vroedvrouw, pediater en evenzeer tolken, psychologen, (basis)hygiëne en educatie."
"Het type consultaties is te vergelijken met die bij een huisartsenwachtpost en spoedgevallen, aangevuld met 'geplande' consultaties zoals zwangerschapsopvolging of chronische ziektes zoals diabetes of hypertensie. Heel wat mensen hadden namelijk niets meer, dus ook geen dagelijkse medicatie.
De chirurgische ingrepen bestonden voornamelijk uit breuken herstellen, maar ook wondzorgen, brandwonden en in mindere mate amputaties en keizersnedes.
Opvallend was het aandeel kinderen. De regio bestaat uit een zeer jonge populatie."
"Zo kwam een vrouw binnen, acht maanden zwanger en reeds drie keizersnedes achter de rug. Ik herinner me vooral haar emotieloze blik terwijl ze haar verhaal vertelde. Absurd. Ze drong erop aan dat we haar goed nieuws zouden brengen. Dat alles oké was met de baby. Want uit het gebouw waarin ze leefde met haar familie, hadden slechts vier bewoners de ramp overleefd. Het gebouw was de thuis van zo'n 100 mensen..."
"Nog een verhaal dat me is bijgebleven: een man had de verzorging van zijn wonde uitgesteld. Toen hij bij ons toekwam, was deze geïnfecteerd geraakt. Tijdens ons gesprek drukte hij herhalend zijn dankbaarheid en positiviteit uit. Nadien kregen we te horen dat hij de énige overlevende was uit een familie van 20. Hij had niets meer: geen huis, geen familie, ... Hij wist niet waar hij die nacht ging slapen. Weet je, die verhalen maken je nederig.
Laat dat dan ook de boodschap zijn die ik wil meegeven: hoop, dankbaarheid, waardering, respect, menselijkheid tout court worden écht onderschat in onze maatschappij. Het zijn de kleine dingen waaraan we meer aandacht moeten besteden.
Ik ben sowieso van plan om deze levenslessen door te trekken in mijn job: het probleem van de patiënt en die patiënt zelf horen centraal te staan in de behandeling van een ziekte."
Copyright beelden: Jean-Charles de Schoutheete en FOD BUZA
Een aantal medewerkers werd geanonimiseerd, dit uit privacy- en veiligheidsoverwegingen.